Slijmbeursontsteking in mijn schouder. Bij verre van een pretje. Mensen vragen me “oh wat is er gebeurt dan? “. Niet iets recent tastbaars, wat vinden mensen het fijn om het tastbaar te kunnen maken. Om vervolgens de woorden te gebruiken als “oh daarom is dat dus gebeurt”.
Nee niks recents tastbaars. Maar wel veel niet tastbaar. Mijn lijf trekt simpelweg aan de noodrem, omdat mij dat zelf niet lukte. Als jij geen “nee” durft te zeggen, Dan doet je lichaam het wel voor je.
Ik mis de vervulling van het leven, ik mis de zin van het leven. Want gewoon doen wat ervan je verwacht wordt is voor mij niet vervullend of passievol. Ik geloof dat we meerdere levens leven, maar toch wil ik in dit leven de volledige potentie eruit halen, het ervaren, ervan genieten.
En dat is nou precies wat de slijmbeursontsteking mij wil vertellen.
Stop met wat je aan het doen bent, stop met het volgen van die stem in je hoofd. Volg je intuïtie, want jij kent je intuïtie maar al te goed. Alleen ben je bang voor de afwijzing van je omgeving. Sinds wanneer gaat het om de goedkeuring van de ander? Waarom is je eigen goedkeuring gewoon niet al goed genoeg?
Genoeg is genoeg zegt mijn lijf, letterlijk. Zo kijken de meeste mensen niet naar een aandoening of ziekte, maar ik wil. Mijn lijf is mijn meest trouwe vriend, zij is er voor mij. Ook al is deze pijn onuitstaanbaar, ik loop er niet voor weg. Slijmbeursontsteking ik omarm je, dank je wel lijf dat jij daar waar ik het zelf niet kon jij het wel voor me kan.
Want genoeg is ook genoeg, als je het mij vraagt.
Ik wil zingeving, ik wil mijn volledige kracht dit leven gaan ervaren. Ik wil de verbinding met mezelf en liefdevolle andere mensen aangaan. Ik wil openheid & eerlijkheid. Ik wil passie, gelach, genieten en soms ook gewoon heerlijk kwaad of gefrustreerd zijn. Tuurlijk het leven is vallen en opstaan. Ik ben niet de eerste of de laatste persoon die je dat vertelt.
Wil dat zeggen dat ik exact weet hoe ik mijn toekomst voor me zie? Nee. Heb ik een gevoel? Jazeker. Je intuïtie gaan volgen is geweldig maar ook rete spannend. Of dat betekent dat de toekomst rooskleurig is? Geen idee.
Maar het is tijd om mijn vleugels te gaan spreiden, en de sprong van de klif te gaan nemen. Gaan vertrouwen op mijn eigen vleugels. Vertrouwen in mijn intuïtie. Waar zij mij nooit heeft verlaten, alleen ik de verbinding niet met haar durfde aan te gaan. Niet altijd wetende welke stem van haar was. Beinvloed door de dingen buiten mij.
Maar nu op 36-jarige leeftijd ga ik de sprong nemen, de sprong in het onbekende. Blijft
het vallen en opstaan? Jazeker. Maar wel vol met passie, zingeving, gelach, verdriet noem ze allemaal maar op. Tijd om te gaan leven vanuit mijn hart.
Mijn hart weet de weg, mijn hart kent mijn krachten, mijn hart zit vol met levenslust.
Daar wil ik zijn, daar moet ik wezen. Alleen is het aan mij om de verbinding aan te gaan met mijn eigen hart.
Dank je wel lijf, dank je wel dat je aan de noodrem trok.
Is daarmee op magische wijze de slijmbeursontsteking verdwenen? Nee, je lijf bestaat uit vaste materie, en vaste materie gaat nou eenmaal gewoon langzamer. Versneld het, het herstel van mijn lijf, jazeker. Maar de vraag is wat vind jij snel en wat vind je intuïtie snel. Je intuïtie kent geen tijd, en jij leeft op tijd.
