Wij mensen denken dat wij onze huisdieren zelf kiezen. Maar ik geloof dat onze huisdieren ons kiezen. De gedachten waarvan jij denkt dat ze van jou zijn, zijn merendeels niet gecreëerd door jou. Maar zijn o.a. afkomstig van je dieren. En daar is Shoebie een prachtig exemplaar van.
Shoebie heeft er letterlijk zelf voor gekozen om bij mij te komen. Ik wist dat mijn zus een hond zou adopteren. Deze hond is Shoebie, hij wordt op een zaterdagmiddag bij haar gebracht. Begin van de avond belde ze me op. Shoebie en haar hond Thanos waren geen match. Waarop ze vroeg “wat ermee te doen?”. Waarop ik antwoorde “anders haal ik hem wel op, dan kan de hond in ieder geval even bijkomen”.
En zo onverwacht, totaal niet voorbereid. Had ik op die zaterdagavond een hond genaamd Shoebie. Zo begon ons verhaal Lamina & Shoebie.
Graatmager en met wat schilfers kwam hij zo vrolijk op mij af. Shoebie is het symbool voor onvoorwaardelijke liefde. Shoebie had in zijn leven, heel veel nare dingen meegemaakt. En ondanks al zijn slechte ervaringen, nog steeds zo liefdevol en open.
Ik heb hem gegeven wat ik hem kon geven, en geloof me zelfs hij vond het soms wel iets te veel van het goede. Maar voornamelijk liefde en mijn aanwezigheid. En het besef dat er te allen tijde eten voor hem klaar stond. Geen of zo weinig mogelijk stress in zijn lijf.
We zijn zo’n 11 prachtige maanden samen geweest. Hij was bij mij voordat ik werkelijk wist van de lichaamstaal van je hond. Soms denk ik wel “als ik toen wist wat ik nu weet, oh dan had ik hem vele malen beter kunnen begrijpen en ondersteunen”. Maar niets is voor niets. Shoebie heeft mij veel geleerd over honden met een rugzakje. En over de onvoorwaardelijke liefde die hij bezit.
Hij verdient zijn eigen verhaal, hier tussen al mijn andere bloggen. Zoals dus Shoebie mij uitgekozen heeft, heeft hij via mijn gedachten met mij gecommuniceerd “nu is het genoeg”. Na elf maanden, was het tijd om terug te gaan. Zijn lijf gaf al lichte tekenen van pijn. Ik heb hem hierbij kunnen ondersteunen met medicatie. Dieren laten vaak maar zo’n klein stukje van hun pijn zien. Voor mij was het helder, tijd om je lichaam los te gaan laten.
Al dacht ik dat ik in controle was, was het hij die de complete controle bezat.
Een paar dagen voor het inslapen heb ik een reading met hem laten doen bij Amber Jongman. Mocht je het willen lezen, dan mag dat. Hierbij deel ik het gesprek met je.
